100. yazım bu benim bu blogda:) Bugün lisans hayatımın son ders günüydü...
Hüzünlendim niyeyse...onca final, onca ödev unuttum gitti...Hatta zaten burada kalabilecek olma olasılığımın yüksekliği düşünüldüğünde niye üzülüyorum ki? Çok tuhaf.
Bilmiyorum sanki bir daha asla eskisi gibi olmayacak birşeyler gibi geliyor.
Çok keskin, çok tuhaf bir his... İçime oturdu ağır...
Ben de büyümek zorundaymışım artık gibi. Başka bir kaçar yolu yok gibi...
Oysa ben olgundum zaten...niye korktum ki bundan?
Neyse canım, herkes zıtlıkları içinde barındırır bir yandan desem, yer misiniz? :)
Bu da böyle bir yazı işte... Yüreğim kalabalıklaştı yine...
( Biliyorum Van'ı anlatmadım henüz ama bir ara söz anlatacağım.)
1 comment:
Güney Meydan'a "öğrenci" olarak son inişimde aynı şeyleri hissetmiştim ben de. Okulda kalabilmek adına yüksek lisans yapmaya da razıydım, ama bu dediğin herşeyin değişeceği korkusu gerçekten de doğru olduğu için vazgeçtim. Okul değil tamamen bizi bu kadar kendine bağlayan, okuldaki çevremiz, arkadaşlarımız, okulda geçirdiğimiz zamanlar, yaşadığımız maceralar... Değişmeyen tek şey okul binası olacağına göre, hüzünlenmekte haklısın diyebilirim. Çok özlüyorum, çook :(
Post a Comment