"Zihinsel yeteneksizliklerini ideolojik cemaatçilik sayesinde görmezden gelen, ama tam da bu sayede daha da görünür olan bir ortak düzeysizlik hali..." Bir zamandır bunu böylece düşünüyordum. İdeolojik cemaatçilik ve bunun gözleri bağlaması durumunu. Bunu bu haliyle bugün Etyen Mahçupyan Taraf'ta yazmış. Yüksek ihtimalle kafadan kendisne kızgın insanlar da vardır ama ad hominem attack yapmadan önce, yani kişinin kişiliğine yaptıklarına ettiklerine saldırarak fikrine bakmama durumunu bir kenara bırakıp düşünürsek, gittikçe sadece birbirini anlayıp birbirinden aldığı gazla geri kalan herkesi ve her duruşu 'yeterince' 'sol' olmamakla suçlama, en radikal en marjinal olmayanı iktidarın kucağında 'peydahlanmış' en az onun kadar kötü çocuk ilan etme (aç parantez: iktidar dediğimiz şey havada dolaşan bir toz bulutu, ne bileyim Tanrıvari bir varoluş biçimi midir nedir anlamakta zorluk çekiyor şu küçük beynim, zira her söylediğimiz, her yaptığımız kafadan iktidara çanak tutmak olabiliyor ve iktidarın sınırları da birileri tarafından belirlenmiş olsa gerek ki sürekli hizmet ettiğimi ya da etmediğimi söyleyen birileri var 'yeterince' solcu yeterince marjinal vs vs vs. kapa parantez)cemaatleşmenin her çeşidini biraz tehlikeli buluyorum, en azından o cemaatin sorgulanamaz hale gelmesi durumunu. yeterince fikir egzersizi yapmamızı engelleyen mutaassıp cemaat mefhumunu.(Gayet de Millin özgürlük üzerinesindeki gibi bir yerden sorgulanamazlık hali tehlikelidir.) Bu içselleştirilmiş otorite falan deniliyor ya, al sana içselleştirilmiş otorite. Etrafındakiler seni 'yeterince' birşey bulmuyorsa ki bu aslında lisede kabul görmeye çalışan ergen psikolojisiyle aynı psikoloji, sen de onların istediği yeterince olmaya çalışıyorsun bazı bazı. Aklı yok mu sayıyorum yok gerçekten saymıyorum. Bazen biz doğruyu çözdük artık araçsal akılla oraya varmak lazım diyenlere gıcık oluyorum sadece. Küm nasıl bulmuş en iyiyi en doğruyu, Platonik değil midir bu tek doğrucu söylem? Ben bilirim sen de uy tavrı.

Hee, şimdi bir de şu denilebilir şu an karşına hayali birini aldın eleştiriyorsun, senin dediğin tavırda birileri mi var ki, belden aşağı saldırıyorsun denilebilir. Üzgünüm ama hiç hayali birileri değil bu yazdıklarımı uygulayan kişiler, gayet etrafımda bulunan kişilerden ilhamlanarak yazıyorum. Bir eyleme zar zor kendi içsel otoritelerimin kırılmasını, aile ilişkilerimin ağır zedelenmesini ve bilumum riski göze alarak gelmişken, "Sen yeterince bağırmıyorsun, boşuna mı geldin buraya?" diyen 'arkadaşlarım' oldu benim. Bu daha iyi bağıranın popüler olduğu, daha çarpıcı daha marjinal olanın dikkat çekip prim yaptığı cemaatteyim işte bazen ben ve şaşalıyorum. Gerçekten adalet için mi, eşitlik için mi, demokrasi için mi, yoksa kendi egonu tatmin edip, aslında popüler olmak için mi, birşeyin bekçiliğini yaparken diğer herşeyi yok saymak, tabiri caizse at gözlüğü takmak bana nedense ideallerden çok kendini kaptırmakla ve oradan hiyerarşi kurmakla ilgili gibi geliyor. Çok mu ağır oldu? Bilmem. Bunlar biraz gözlem biraz hissiyat.

Belki de en kısa ve öz şöyle anlatabilirim demek istediğimi, yaptığımız, ettiğimiz şeylerin neyin ve kimleirn güçlenmesine hizmet ediyor? Gerçekten , pratikte kimin işine yarıyor? Tabii ki bunların kesin net cevapları yok. Derecelendirme farklılıkları var. Evet hem kendimi gerçekleştiriyorum, hem de adalet için mücadele ediyorum diyebilirsiniz. Haklısınızdır belki de, ama daha grup içinde öyle ya da böyle adı lider olmasa da liderlikle ilerleyen bir mekanizma işletiliyorsa, adalet, eşitlik, evrensellik yerine bizden olmayan gitsinci bir tavırla karşılaşmışsanız, o zaman hem kendimi gerçekleştiriyorum hem de adalet mücadelesi yapıyorum biraz sönük kalır bana göre. Köşe tutup buralar benim demek mi, hangi köşeyi nasıl tutalım hep beraber demek mi? En ufak tartışmada dışlayıp aşağılamak mı, katmak, uğraşmak, anlamaya çalışmak mı? Hatta yanlış bir duruşta olabileceğini aklında tutmak mı?

Bunlar çok tavırla ilgili, çok da söylemde yapılmadığı söylenilen şeyler ama hissediliyor ve rahatsız ediyor. Sol cemaatçilik beni yoruyor kısacası. Daha üzerine düşünmek gerek tabii, tartışmak gerek ama. tek bir cümleden nerelere geldim ama kusura kalmayın.